باتری‌های نیکل-کادمیم یا Nickel-cadmium یا به صورت مختصر NiCd یا NiCad یکی از انواع باتری‌های قابل شارژ هستند که در برخی ابزارهای الکترونیکی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
باتری نیکل کادمیم اولین بار توسط مهندس سوئدی والدمار جانگنر در سال ۱۸۹۹ میلادی اختراع شد. مصرف این نوع باتری‌ها بیشتر در برخی لوازم الکترونیکی قابل حمل مثل موبایل‌ها است.
یکی از معایب این نوع باتری‌ها، بالاتر بودن نرخ تخلیه‌ی خودکار آن‌ها است که در نتیجه هنگامی که حتی از آن استفاده نشود، با سرعت بیشتری نسبت به برخی دیگر از انواع باتری‌های قابل شارژ تخلیه می‌شوند.
ولتاژ سلول‌های باتری نیکل کادمیوم
ولتاژ این سلول‌ها ۱.۲ ولت می‌باشد. در نتیجه برای تمام تجهیرات الکترونیکی قابل استفاده نیستند. برخی تجهیزات که توانایی کارکرد با ولتاژهای کمتر از ۱.۵ را هم داشته باشند می‌توانند از این نوع باتری استفاده کنند. لازم به ذکر است که انواع باتری‌ها هنگام کم شدن توان، ولتاژ کمتری را ارائه می‌کنند و یک باتری ۱.۵ ولت همیشه این ولتاژ را تامین نمی‌کند.
از طرف دیگر باتری‌های نیکل کادمیم افت ولتاژ کمی دارند و می‌توانند در اغلب موارد جایگزین باتری‌های ۱.۵ ولتی شوند.
مشکلات زیست محیطی
باتری‌های نیکل کادمیوم دارای مقداری فلز سنگین و سمی کادمیم هستند و برخی کشورها در حال تلاش برای محدود کردن استفاده از این نوع باتری هستند.